අක්කා නැති අපට බඩගිනි වෙන්න එපා....!

අම්මියෝ, ගොඩක් කාලෙකින් මේ මොනවහරි කොටන්න කියල ලේස්ති වුනේ. ගොඩක් දවසකින් බ්ලොග් එකක් කියෙව්වේවත් නෑ. දන්නෙ නැද්ද ඉතින් ඔය හිටීගමන් එක එක ප්‍රශ්න එනවනෙ.:) අද ලියන්න හදන දේ නිකන් ආත්මානුකම්පාව පිටකිරීමක් වගේ දෙයක්. පොඩි කාලෙ ඉඳලම මට ලොකු අඩුවක් විදියට දැනුනු දෙයක් තිබුනා. අදටත් ඒ අඩුව කිසි අඩුවක් නතුව ඒ විදියටම මට දැනෙනව. සමහර විට ඒක එදාටත් වැඩිද කියලා හිතෙනවා. ඒ තමයි මටම කියල අක්කෙක් නැති එක. නංගියෙක් හරි මල්ලියෙක් හරි ඕන වුනා නම් ඒ කාලෙ අම්මටයි තාත්තටයි කියලා මොකක් හරි ඇරේන්ජ්මන්ට් එකක් දගන්න තිබුනා. ඒත් දෙයියනේ අක්ක කෙනෙක් කොහොමද එහෙම හදාගන්නේ.

අයියලා වැඩක් නෑ, උන් මේ ලෝකෙ රහක් නෑ. අනිත් එක උන් ගහනවයි, බනිනවයි, නීති දානවයි, බලෙන් වැඩ කරගන්නවයි කරදර ගොඩයි. උන් එක්ක හුරතල් වෙන්නත් බෑ නේ. ඊලඟට නංගිලා මල්ලිලත් වැඩක් නෑ, උන්ගෙනුත් වද විතරයි. අනිත් එක ප්‍රශ්නයක් ආපු වෙලවට, හිතට දුකක් ආපු වෙලාවට නංගිල මල්ලිලා එක්ක කියන්න බෑ නේ. ඒ වගේද අක්කෙක් හිටියොත්, හැමතිස්සෙම ආදරෙන් හොයලා බලනවා, හිතේ තියන ඕන ප්‍රශ්නයක් දුකක් කියන්න පුලුවන්, ඕන තරම් හුරතල් වෙන්න පුලුවන්, අම්ම නැති වෙලවට උකුල උඩ ඔලුව තියගෙන නිදා ගන්න පුලුවන්. තව කොච්චර වාසි තියේද. ඒ නිසයි මම අක්ක කෙනෙකුට එච්චර ආස. මොනව කරන්නද ඉතින් නෑ නේ. අනිත් එක ඉතින් අක්කෙක් ඉන්නවා නම් ඉතින් අම්ම නැති වුනත් බඩගින්නේ ඉන්න වෙන්නේ නෑ නේ.:)

මටම කියලා අක්ක කෙනෙක් හිටියේ නැති වුනත් මට ටිකක් හරි අක්ක වගේ හිටියේ මද්දු අම්මගේ දුව. මම පොඩි කාලේ හිටියේ මද්දු අම්ම ළඟ. මද්දු අම්ම ලඟට මගේ ගැන හොයල බැලුවේ ඒ අක්ක තමයි. මට කවලා පොවලා නාවලා මාව බලාගත්තා. හැබැයි කවදාවත් තමන්ගේම අක්ක කෙනෙක්ගෙන් ලැබෙන ආදරේ නම් මට ලැබුනේ නෑ. මද්දු අම්මගේ පුතාල දෙන්නට (ඒ කිව්වේ ඒ අක්කගේ මල්ලිලා දෙන්න) ලැබෙන ආදරෙයි මට ලැබෙන ආදරෙයි මහා ලොකු වෙනසක් මට දැනුනා. ඒ නිසයි මට එදා ඉඳලා අක්ක කෙනෙක් නැති අඩුව ගොඩක් දැනුනේ. කොහොම වුනත් ඉතින් මට එහෙම හරි අක්ක කෙනෙක් හිටියේ එයා විතරයි. ඒ නිසා වෙන්නැති එයා බැඳලා යන දවසේ අයියලා දෙන්න තරමටම මටත් ඇඬුනේ. බැඳලා ගියාට පස්සේ නම් මාව ඉන්නවද නැද්ද කියලවත් බැලුවේ නැද්ද කොහෙද.:) හැබැයි මම නහයේ සර්ජරි එකක් කරන්න ඉස්පිරිතාලේ නවත්තපු වෙලාවේ නම් අක්ක පුදුම මහන්සියක් වුනේ මම නිසා. (අක්ක ඒ ඉස්පිරිතාලේ නර්ස් කෙනෙක්)

අක්ක කෙනෙක් නැතුව හිත රිදුන තැන් නම් ගොඩක් තිබුනා. මට අදටත් මතක් වෙන එක සිද්ධියක් තියනවා. දවසක් අපේ ලොකු අම්මලාගේ ගෙදර දානයක් තිබුනා. අපි ඔක්කොම එහෙ ගිහින් හිටියේ. ඒ කාලේ මට එච්චරම ලොකු වයසක් නෑ. අයියල දෙන්නටත් (මද්දු අම්මගේ පුතාල දෙන්න) ලොකු වයසක් නෑ. අපි තුන් දෙනා ඉතින් බෙදාගෙන පැත්තකට වෙලා කෑවා. එතනට ලොකු අම්මගේ දුව බඳින්න හිටපු අයියත් ආව. අපි හතර දෙනාම කතා කර කර කකා හිටියේ. අපි කන වෙලාව වෙනකොට කට්ලට් ඉවර වෙලා තිබුනේ. ඒ වෙලාවේ එතනට මද්දු අම්මගේ දුවයි (මම කලින් කියපු අක්ක), ලොකු අම්මගේ දුවයි ආව. ලොකු අම්මගේ දුව අර අයිය ළඟිනුත්, මද්දු අම්මගේ දුව අයියල දෙන්න ළඟත් වාඩි වුනා. ඊලඟ මොහොතේ ඒ දෙන්න අතේ ගුලි කරන් හිටපු කට්ලට් ටිකක් හොරෙන්ම අර තුන් දෙනාගේ පිඟන් වලට වැටුනා. මොන කරුමෙකටද මන්ද මම ඒක දැක්කා. මගේ පිඟානට කට්ලට් එකක් දාන්න කෙනෙක් හිටියේ නෑ. මට අක්කෙක් හිටිය නම් මගේ පිඟානටත් ඒ වගේම කට්ලට් එකක් වැටේවි. මට ඒ වෙලාවේ දැනුන දේ නම් මට අදටත් විස්තර කරගන්න බෑ. මම හිටපු වයසත් එක්ක ඒ සිද්ධිය නම් වදින්න පුළුවන් ඇතුලටම වැදුනා.

දැන් ඉතින් හිතන්න එපා මේ කට්ලට් එකක් කන්න නැති වුන එකටයි මේක මේ දුක් වෙලා තියෙන්නේ කියලා. කට්ලට් එකට වඩා ලොකු දෙයක් එතන තියනවා. ඒ දේ තමයි මට නැති වුනේ. ඒක හැමෝටම තේරෙනවා ඇති කියලා මම හිතනවා. 

අපේ  එකෙක් ඉන්නවා ඌට අක්කලා හතර දෙනෙක් ඉන්නවා. අර මගේ පොඩි පොඩි කතා ටිකක් පෝස්ට් එකේ බස් ටිකක් එකක කෙල්ලෙක්ට නම්බර් එකක් ලියල දෙන්න ගිහින් චාටර් වෙච්ච එකා ගැන තමයි මේ කිව්වේ. අම්මෝ ඌට තියන සැලකිලි. අක්කල හතර දෙනා තරඟෙට වගේ ඌට ආදරේ කලේ. උගේ අම්මයි තාත්තයි ඌ ගැන හෙව්වෙම නෑ, හැම දෙයක්ම බැලුවේ අක්කලා. අක්කලා හතරක් නම් හැබැයි ටිකක් විතර කරදරයි.:D දැන් නම් අක්කලා තුන් දෙනෙක්ම බැඳලා ගෙදරින් ගිහින්. දැන් ඉතින් අස්සයා මැරිච්ච කව් බෝයි වගේ ඔහේ ඉන්නවා.

අක්කෙක් හිටිය නම් කියන සිතුවිල්ල හැමදාම හිතේ තිබුනත්, මේ ගැන ලියන්න හිතුනේ මේ ලඟදි වෙච්ච සිද්ධියක් නිසා. අක්කලා, මල්ලිලා ගැන කොච්චර හිතනවද හොයනවද කියලා මට එදා හිතුනා. මේ ලඟදි අපේ ඩිපාර්ට්මන්ට් ට්‍රිප් එක ගියා. සෞඛ්‍ය තත්ත්වය හොඳ නැති නිසා මම නම් ගියේ නෑ. හැම අවුරුද්දෙම ට්‍රිප් එක සංවිධානය කරන්න ඕන සකන්ඩ් ඉයර් එක. මේ කතාව ඉන්න අක්කා අපේ බැච් එකේ කෙල්ලෙක්. අර මම ඔයා හිතන විදියේ කෙනෙක් නෙමෙයි කසුන් කියන පෝස්ට් එකේ ඉන්න කෙල්ලම තමයි. ඒකිගේ මල්ලි අපේ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේම සකන්ඩ් ඉයර් එකේ, ඒ කිව්වේ මේ පාර ට්‍රිප් එක කරපු බැච් එකේ. ඔන්න ඉතින් ට්‍රිප් එක ගිහිපු අපේ කට්ටිය පාන්දර 4.30 විතර ආව. අනේ ඉතින් මම පාන්දරම ලස්සන ලස්සන වචන ගොඩක් කියාගෙන ගිහින් කාමරේ දොර ඇරියා. ඊට පස්සේ උන්ට ඕන මගුලක් කරගන්න කියලා මම ආයෙත් නිදා ගත්තා.

නින්ද යාගෙන එනකොට කෝල් එකක් එනවා. මම බැලුවා යකෝ මේ පාන්දර මට කවුද කෝල් කරන්නේ කියලා. බැලින්නම් අරකි. කොල්ලෙක්ට කතා කරන වෙලාවක්ද ඒක මම අහන්නේ? :P මම ආන්සර් කරපු ගමන් මේකි පිස්සුවෙන් වගේ කියවගෙන කියවගෙන ගියා මටත් නිකන් පිස්සු වගේ. "අනේ බලන්න කසුන්, අපේ මල්ලි කොහේ ගියාද හොයා ගන්න නෑ. ට්‍රිප් එක ගිහින් ආවට පස්සෙ මල්ලි හොයාගන්න නෑ. විශ් කරන වෙලාවේ හිටියෙත් නෑ. ෆෝන් එකත ඔෆ් කරලා. යාලුවන්ගෙන් ඇහුවම එක එක කතා කියනවා. එකෙක් කියනවා මොකක්ද වැඩකට ගියාලු, එකෙක් කියනවා බෝඩිමට ගිහින් නිදිලු, අනිත් උන් දන්නේ නෑ කියනවා. බලන්න කසුන් අද එයාගේ බර්ත්ඩේ එක. මම එයාට තෑග්ගකුත් අරන් තියාගෙන හිටියේ දෙන්න. දැන් හොයාගන්නවත් නෑ. කොහෙහරි කරදරයක් නැතුව ඉන්නවා නම් කමක් නෑ. අනේ පොඩ්ඩක් හොයල බලන්නකෝ කසුන්. මම හිතන්නේ මෙයා අද බීලද කොහෙද. ඒකයි කවුරුවත් මට කියන්නේ නැත්තේ. පොඩ්ඩක් බලන්නකෝ කසුන්." 

 

සීන් එක මේකයි. මේකිගේ මල්ලි අඩිය ගහන එකෙක්. හැබැයි ඒකි ඒක දන්නේ නෑ. ට්‍රිප් එක ගිහින් එන අතරේ උන් සෙට් එක බීල. පස්සේ කැම්පස් එකට ඇවිත් ඒකි මල්ලිව හොයනකොට ඌ නෑලු. දැන් අරකිට පිස්සු හැදිලා වගේ. ඊට පස්සේ මම සකන්ඩ් ඉයර් එකෙකුට කෝල් කරලා බැලුවා, ඌ වැඩිවෙලා බෝඩිමේ නිදිලු. ඌව කරෙන් අරගෙන ගිහින් තමයි බෝඩිමට දාල තියෙන්නේ.දැන් ඉතින් ඕක කිව්වොත් මේකි යකා නටනවා. මම කිව්වා මල්ලි මහන්සියට බෝඩිමට ගිහින් නිදි කියලා. මල්ලි ඉන්නවා කියල දැනගත්තට පස්සේ ඔන්න බය නැතිවුනා. හැබැයි දැන් ඒකිට සැකයි බීල කියලා. දැන් ඊට පස්සෙත් කෝල් කර කර මගෙනුත් එක එක විදියට අහනවා මල්ලි බීල නේද කියලා. මම බොහොම අමාරුවෙන් බේරිලා ශේප් කර කර හිටියා. ඊට පස්සේ එක පාරක් කිව්වා "කමක් නෑ එයා දැන් පොඩි ළමයෙක් නෙමෙයි නේ, හරි වැරැද්ද එයාම තීරණය කර ගනීවි නේ. එයාට හොඳ නම් මට මොකද?" කියලා. මම හිතුවා අම්මෝ ඊට පස්සේ වත් වැඩේ ඉවරයි කියලා. මොන? මෙන්න ටිකකින් ආයෙත් කෝල් එකක් එනවා. එතකොට 6.30 විතර ඇති. "කසුන් මට ඔයාලගේ පරණ බෝඩිමට යන පාර කියන්න." (අපි කලින් හිටිය බෝඩිමේ තමයි දැන් ඒකිගේ මල්ලිලා ඉන්නේ) මොන මගුලක්ද මේකි කරන්න යන්නේ? කොල්ලෝ 16ක් ඉන්න බෝඩිමකට යන්නද මේකි හදන්නේ? අම්මෝ පුදුම අමාරුවෙන් කියලා කියලා ශේප් කරගත්තේ. ඒකි යන්නමයි හැදුවේ. කොහොමහරි මගේ අහිංසක නින්දට නම් හොඳටම ෂොට් එක හම්බවුනා.පාන්දර 4.30 ඉඳලා 6.30 විතර වෙනකල් පස් පාරක් විතර කෝල් කළා. ඉතින් කොහේ නිදා ගන්නද? නින්ද යාගෙන එනකොට ආයෙත් කෝල් එකක් එනවා. ඒකි නම් පොඩ්ඩක් වත් නිදාගෙන නෑ.

මේකි පස්සේ දවසේ ලෙක්චර්ස් ආවෙත් නෑ. කොහොමහරි අරූ ටිකක් දවල් වෙන්න කෝල් එකක් දීල. අරකි බනිනකොට මල්ලි අනිත් පැත්තට බැනගෙන බැනගෙන ගිහින්. "තමුසේ මගුලක් කියනවා, මම මේ මහන්සියට නිදා ගත්තේ" කියලා. කොහොමහරි අන්තිමට ඒකි උගේ බොරුවට අහු වුනා.:) මම පස්සේ කෝල් එකක් දීල බැලුවා, එතකොට ශේප්. කොහොමහරි ඕක අපේ බැච් එකම වගේ දන්නවා. ට්‍රිප් එක ගිහින් ආපු වෙලාවේ මේකි කැම්පස් එක දෙවනත් වෙන්නම මල්ලිව හොයලා. අපි ඉතින් ඊට පස්සේ කලේ අරකිගේ මල්ලි දැකපු දැකපු තැන අක්කට කියනවා කියල ඌව බයිට් කරපු එක. හැබැයි ඒකිගේ සැකේ සම්පූර්ණයෙන්ම නැති වෙලා නම් නෑ. මට පස්සෙත් කිව්වා පොඩ්ඩක් හොයලා බලන්න කියලා. මට ඇත්තටම දුක හිතුනා ඒකි ගැන. කොයිතරම් අරූ ගැන හොයනවද? කොයිතරම් ඌට ආදරේද? මට ඒකිට ඇත්ත කියන්නත් හිතිලා පස්සේ ආයෙත් නිකන් හිටියා ඒකිට දුක හිතෙයි කියලා. එකක් ඒකි මගේ හොඳ යාලුවෙක්, අනිත් එක ඒකිත් අක්ක කෙනෙක්. ඒකිගේ එකටම ඉන්න යාළුවො එක්කෙනක් වත් ට්‍රිප් එක ගියේ නෑ. (වෙනදට ඒ සෙට් එකම යනවා නම් විතරයි යන්නේ. නැත්තන් එක්කෙනෙක් වත් යන්නේ නෑ.) ඒත් මේකි මල්ලි නිසාමයි ගියේ.

'අක්කා දෙවැනි අම්මාය' කියලත් කතාවක් තියනවා නේ. මම හිතන්නේ අක්කලා ඉන්න ගොඩක් දෙනෙක් ඒකට සාක්ෂි දරයි. මෙහෙම දේකුත් තියනවා, මම අයියලා, නංගිලා මල්ලිලාට ආදරේ නෑ කියනවා නෙමෙයි හොඳද. නැත්තන් මට අයියලාගෙන් බැනුම් අහන්න වෙන්නේ.:) ඒක පෙන්නන විදියෙයි වෙනස තියෙන්නේ. හරියට අම්මගෙයි තාත්තගෙයි ආදරේ වගේ. අම්ම ආදරේ පෙන්නද්දී තාත්ත හිතේ තියාගෙන ඉන්නවා. ඒ වගේම තමයි අයියලත් ආදරේ පේන්නේ නෑ.

කැම්පස් එකේදී වුනත් නිතරම දකිනවා අපේ උන්ගේ අක්කලා හැමතිස්සෙම කතා කර කර සැප දුක අහනවා, ගෙදර එන්න කියනවා. අලේ ඉතින් මට එහෙම කතා කරන්න කවුරුවත් නෑ නේ.:( දැන් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ. මේ ආත්මේ පින් කරලා ලබන ආත්මේ හොඳ අක්කෙක් ලැබෙන්න කියලා තමයි ප්‍රාර්ථනා කරන්න වෙන්නේ.:)

..................................................................................................................................................................

ප.ලි. හැබැයි ඉතින් මේ ලෝකේ ඉන්න හැම අක්කම මම ඔය කිව්වා වගේ නෑ. හතුරෙක්ගෙවත් අක්ක කෙනෙක් වෙන්න හොඳ නැති අතලොස්සක් පමණ පිරිසකුත් ඉන්නවා.