මට අම්ම ඕන

 මේ මගේ 48 වෙනි පෝස්ට් එක. මම 48 ට දාන්න කලින් හිතාගෙන හිටපු පෝස්ට් එක දාන්න වෙන්න නෑ. 'කෙල්ලන්ගේ අසාධාරණ කතා' කියන ලේබල් එකෙන් තමයි ඒක ලියවෙන්න තිබුනේ. හැබැයි පහුගිය දවස් වල ලියපු දේවල් වල හැටියට දැන් ඒකත් දැම්මොත් අක්කලා නංගිලා මාව කන්න හදාවි.:D ඒ නිසා ඒක දින නියමයක් නොමැතිව පස්සට දැම්මා. ඒ නිසා මම පරණ  මෙමරිය ස්කෑන් කරලා බැලුවා කොටන්න පුළුවන් මොනව හරි හොයාගන්න. එතකොට පොඩි සීන් එකක් මතක් වුනා. මේක හැබැයි ටිකක් විතර 18+ ‌ද මන්ද. ඒත් නෑ, ඒ ඉස්සර. දැන් නම් මේ වගේ දේවල් 14+ විතර ඇති මගෙ හිතේ.:) හරි දැන් කියන්න ගිය කතාවට එමුකො.

මම කලින් පෝස්ට් දෙක තුනකම කියලා තියනවා මගේ පළවෙනි ආදරේ ගැන මගේ බ්ලොග් එකේ මම ලියන්න කැමතිම නෑ කියලා. එහෙම වුනොත් වෙන කිසි දෙයක් ලියන්න වෙන්නෙත් නෑ, අනිත් එක එහෙම වුනොත් මේක මහා අඬෝවැඩියාවක් වෙනවා. හැබැයි දැන් මට මතක් වුන සිද්ධිය ඒ සම්බන්ධ පොඩි කතාවක්. ඔන්න ඔහේ ඒක විතරක් කියලා දානවා. ඊට කලින් පසුබිම පොඩ්ඩක් විස්තර කරලා ඉන්නම්, නැත්තන් තේරෙන්නේ නැති වුනොත්! මේ සම්බන්ධ ආදර කතාව (ඒක පාර්ශවික නොවන මගේ පළවෙනි ආදර කතාව) ඇති වුනේ ෆෝන් එකෙන්. (ගොනා කාලෙනේ) ඒ කෙල්ල අපේ බෝඩිමේ හිටපු කොල්ලෙක්ගේ යාලුවෙක්. ගෙවල් තිබුනේ කොළඹට ගොඩක් ඈත. අපේ පැත්තත් පහු කරගෙන තව 75 km විතර යන්න ඕන. එයා ඉස්කෝලේ ගියේ කොළඹ ප්‍රසිද්ධම බාලිකාවක. දවසක් ඒ කෙල්ල ඌත් එක්ක මැසේජ් කර කර ඉන්නවා දැකලා මම උගෙන් ඇහුවම යාලුවෙක් කිව්වා. යාලුවෙක් නම් ඉතින් අවුලක් නෑ නේ, මායි මහිමයයි, තව එකෙකුයි උගේ ෆෝන් එකෙන් නම්බර් එක හොරෙන් අරන් මහිමයාගේ ෆෝන් එකෙන් ආතල් එකට මැසේජ් යැව්වා. අනිත් දෙන්න එදා වැඩේ නැවැත්තුවට මම නැවැත්තුවේ නෑ. ඊට පස්සේ මම මගේ ෆෝන් එකෙන් දිගටම මැසේජ් යැව්වා. කොහොමහරි වැඩේ දුරදිග ගිහින් අන්තිමට නැවතුනේ දෙන්න ආදර වන්තයෝ වෙලා.

ඔන්න ඉතින් මේ කියන සිද්ධිය වෙනකොට අපි දෙන්නට දෙන්න ආදරේ ප්‍රකාශ කරලා තිබුනේ නෑ. හැබැයි දෙන්නගෙම හිත්වල ඒ දේ තිබුණා. යාළුකම කියන වචනේ තමයි පාවිච්චි වුනේ. හැබැයි අපේ ඒ යාළුකම ඒ වෙනකොට කූටප්‍රාප්තියට ඇවිල්ලා තිබුනේ. පන්ති ඇරිලා එන්නේ ෆෝන් එක ඔන් කරලා මැසේජ් එකක් යවන්න බලාගෙන. එදා මම කලින් ආපු දවසක්. එයා පන්ති ගිහින් ඇවිත් මැසේජ් එකක් දැම්මා. ඔහොම ටික වෙලාවක් මැසේජ් කර කර ඉන්නකොට එයා කිව්වා "මට උණ වගේ, ඇඟට අමාරුයි. මම නාගන්න යනවා" කියලා. යකෝ උණ හැදුනම නාල හරියනවද? මම කිව්වා "උණ නම් ඉතින් නාන්න එපා. ගොඩක් අමාරු නම් පෙනඩෝල් එකක් බොන්න" කියලා. ඊට පස්සේ මැසේජ් එකක් එනවා "බේත් බීල වැඩක් නෑ. මට අම්ම ඕන." කියලා. ඉතින් මම කොහෙන්ද අම්මව ගිහින් දෙන්නේ. මම ඉන්නෙත් කිලෝමීටර් බර ගානක් මෙහා, එයාගේ අම්ම ඉන්නේ ඊටත් කිලෝමීටර් 75 විතර එහා. ඉතින් කොහෙද අම්මව ගිහින් දෙන්නේ. මම ඒකට දුන්න උත්තරේ නම් මතක නෑ. ඊට පස්සේ "මම නාගෙන එන්නම්" කියලා මැසේජ් එකක් ආව. මට මල ඉතින්. ඇයි දෙයියනේ උණ කියල දැන් නාන්න යනවා. මම කිව්වා "කියන දේ අහන්න බැරි නම් ඕන දෙයක් කරගන්න" කියලා.

එදා මගේ බයිසිකලේ මොකක් හරි අවුලක් වෙලා තිබුනේ. ඒ පාර මම ඒක හදන්න ගියා. ගිය අතරේ ආයෙත් මැසේජ් එකක් ආව නාගෙන ආව කියලා. මම හොඳටම තරහ ගිහිල්ල හිටියේ. මම මගේ කියල සලකන කෙනෙක් මම කියන දෙයක් අහන්නේ නැති වුනාම මට ගොඩක් තරහ යනවා. කොහොමහරි මම ඒ වෙලාවේ මොකක්ද කිව්වේ කියලා නම් මතක නෑ. ඊට පස්සේ මෙයා එක එක විකාර කියවනවා. "වැඩ කරන්න බෑ, එපා වෙලා ඉන්නේ, ගෙදර යන්න ඕන" ඔය වගේ කතා ගොඩයි. මට විකාරයි ඉතින්. ඇහුවට හරියට මුකුත් කියන්නෙත් නෑ. මම මේ බයිසිකලෙත් එක්කත් මල පැනලා ඉන්නේ. ඒ අස්සේ මෙයත් පිස්සු කියවනවා. මට ඉතින් හරි සන්තෝසයි. "අර ගහෙන්වැටිලා ඉන්න වෙලාවට සුරුට්ටු පත්තු කරන්න එනවා" කියලා කතාවක් තියෙන්නේ. ඒ වගේ තමයි වුනේ.  ආයෙත් මැසේජ් එකක් ආව, "ඔයා නම් පොඩි ළමයෙක් වගේ, කිසි දෙයක් තේරෙන්නේ නෑ නේ" කියලා. තේරෙන්න ඉතින් තේරෙන විදියට කියන්න එපාය. මම ගහලා යැව්වා, "මට ඔයා කියන දේවල් තේරෙන්නේ නෑ. කමක් නෑ, ඔයා පාඩම් වැඩ ටික හොඳට කරගන්න. මට එච්චරයි ඕන" කියලා.

ඊට පස්සේ රෑ වෙනකල් සද්දයක් තිබුනේ නෑ. රෑ වෙලා ආයෙත් මැසේජ් සාමාන්‍ය විදියට මැසේජ් කළා. මම හිතුවා දැන් පිස්සුව හොඳ ඇති කියලා. මම ආයෙත් ඒ ගැන අහන්න ගියෙත් නෑ. ටිකක් රෑ වෙලා මම වැඩ කර කර ඉන්නකොට ආයෙත් මැසේජ් එකක් ආව. ඒකෙ මුල ටික නම් මතක නෑ. අන්තිම ටික මෙන්න මෙහෙමයි තිබුනේ.

"............... Can't study now. Got into dat painful situation again." 

 අම්ම ගහයි බැට් එකෙන් කිව්වලු. ඔන්න එතකොට තමයි මගේ මහා බුද්ධියට වැටහුනේ මොකක්ද මේ හවස ඉඳල මෙයා කියන්නේ කියලා. මම දැන් ඉතින් කරකවලා අත ඇරියා වගේ. මට හොඳටම අප්සට් මෙයා මෙච්චර කියලත් මට තේරුනේ නැති එකට. ඇයි දෙයියනේ ඉතින් කවුද හිතන්නේ මැරුවට ඔහොම දෙයක් කියාවි කියල. දැන් ඉතින් මොනවා කරන්නද? මම මැසේජ් එකක් දැම්මා, "අනේ මට දැනුයි ඔයා කියපු එක තේරුනේ. ඇත්තමයි ඔයා කියපු විදියට මට මේ වෙනකල් මුකුත් තේරුනේ නෑ. ඔයාට අමාරු නම් අද ටිකක් කලින් නිදා ගන්න. අද රෑ වෙනකල් ඉන්න එපා. මාත් දැන් නිදා ගන්නවා. මම අද ෆෝන් එක ඕෆ් කරනවා. මම උදේට මැසේජ් එකක් දාන්නම්." කියලා. (හරියටම වචන මතක නෑ, කොහොමහරි ඔය අදහස තමයි කියවුනේ.) ඊට පස්සේ එවෙලේම ෆෝන් එක ඕෆ් කළා. වෙනදට රෑට ෆෝන් එක ඕෆ් කරන්නේ නෑ. මම නිදා ගන්නවා කිව්වට නිදා ගත්තෙත් නෑ. මට එක පාරට ආපු ෂොක් එක නිසයි මම ෆෝන් එක ඕෆ් කරලා නිදා ගන්නවා කිව්වේ. මට ඉතින් එදා රෑ පිස්සුව වගේ වුන වැඩේට. උදේ ෆෝන් එක ඔන් කරනකොට මැසේජ් දෙකක් විතර ඇවිත් තිබුනා. එයා ඒක හරියට කිව්වේ නැති එකට සොරි කියලත් තිබ්බා. 

මේ කෙල්ලෝ නම් මාරයි, දෙයක් කියනකොට එක්කෝ හරියට තේරෙන්න කියන්න ඕන, නැත්තන් නොකිය ඉන්න ඕන. අනේ ඉතින් අසරණ අපි තමයි තැලෙන්නේ එහෙම නැති වුනාම.:)  පස්සේ දවසේ එයා එවපු මැසේජ් එකක තිබුණා "ඔයාගේ tiny flower (ඒ දවස් වල මම කතා කලේ ඒ නමින්) කෙල්ලෙක්, එයාට ඔයාට කියන්න බැරි දේවල් තියනවා" කියලා. යකෝ මේක හරි කෙලියක් නේ. කියන්න බැරි දේවල් තියනවා නම් නොකිය ඉන්න එපාය, බාගෙට කියලා පිස්සු වට්ටන්නේ නැතුව.:D කොහොමහරි ඒ සිද්ධිය ගැන මට පස්සේ පුදුම සතුටක්, ආඩම්බරයක් ඇති වුනේ. ඇයි ඉතින් තාම යාලුවෙක් විතරක් වෙලත් ඒ වගේ දෙයක් කියන්න තරම් විස්වාසයක්, සමීප බවක් තිබුන කියන එකට. ඒ කාලේ හැටියට සහ මගේ අත්දැකීම් එක්ක තමයි ඒක මහා ලොකු දෙයක් වුනේ. නැත්තන් ඉතින් අපේ කට්ටියට නම් ඕක මහා දෙයක් නෙමෙයි වෙන්න ඇති.:) කොහොමහරි එදා ඉඳල මම මාස දෙක තුනක් දවස් 28 ගනන් කර කර හිටියා. හැබැයි ඊට පස්සේ නම් එහෙම දෙයක් කවදාවත් කිව්වේ නෑ.:(

කොච්චර අමතක කරලා තිබුනත් ඔය වගේ සිද්ධි තාමත් මතක් වෙනවා. පොඩ්ඩක් ඇත්තන් ඇති ඒ වගේ සිද්ධි එකින් එක ඇස් ඉස්සරහ මැවෙන්න. ඒ සමහර දේවල් මතක් වෙද්දී හිනාත් යනවා. එහෙම හිනා යන්නේ, ඒ අතීතයේ තිබුන සුන්දරත්වය නිසාද, එහෙමත් නැත්තන් මම කොච්චර මෝඩද වුනාද කියල මතක් වෙන නිසාද කියලා නම් මම දන්නේ නෑ.