මෙන්න ගිලෙනෝ....!

අදත් පොඩි බ්රේක් එකක් ලැබුනා. රිසර්ච් එකට අමාරුවෙන් ගැට ගහගෙන ප්‍රපොසල් එකක් ලියාගෙන ගියාම ඒක කිසිම හිතක් පපුවක් නැති විදියට ඒක මදි කිව්වනේ අපේ සර්. ඊට පස්සේ විස්තර අහගන්න කෙනෙක්ව හම්බ වෙන්න යන්න කිව්වා. දැන් ඉතින් ඒ ගමන යනකල් කරන්න වැඩක් නෑ. ඒක නිසා ඉතින් දුවගෙන මේ පැත්තට ආව. කලින් පොස්ට් එකටත් කමෙන්ට් දාපුවට රිප්ලයි කරන්න වුනේ නෑ.

මේ දවස් වල අපේ හොස්ටල් එකේ එක සින්දුවක් නිසා හෙන විකාරයක් වෙලා තියෙන්නේ. කවුරුත් දන්නවා ඇතිනේ රොමේෂ්ගේ 'දිගු දෑස දුටුවාම' සින්දුව. ඒකෙ වීඩියෝ එක නිසා තමයි අවුල වෙලා තියෙන්නේ. මේ තියෙන්නේ සින්දුව, බලල නැත්තන් බලන්නකෝ.

කාමරේ  ඉඳන් එලියට හරි කැන්ටිමට හරි ගියොත්, මග දිගට කාමර හතරක පහක විතර ඔය සින්දුව තමයි ඇහෙන්නේ. අපේ බැච් එකේ එකෙක් මගදි දැක්කොත් "අනේ වචනයක් හරි කතා කරන්නකෝ පවන්" හරි "මට  ඔච්චර ආදරේ කරන්න එපා පවන්, කවද හරි මට ඔයාව නැති වුනොත් මට ඒක දරාගන්න බැරි වේවි" හරි "අනේ කවදාවත් මාව තනි කරන්න එපා පවන්, මාව මැරෙයි" ඔය තුනෙන් එකක් තමයි කියන්නේ. ඇත්තටම ඒ කෙල්ලගේ කට හඬ ඇහෙනකොට නම් මොකක්ද වෙනව වෙනව වගේ. නිකන් පා වෙනව වගේ දැනෙන්නෙ.:) දවසක් අපේ එකෙක් මලක් කඩ කඩ ඉන්නකොට මම ලඟට ගිහින් "අනේ කවදාවත් මාව තනි කරන්න එපා පවන්, මාව මැරෙයි" කියල කිව්වා. ඒ කෙල්ල හොඳටම බය වෙලා. ඒ කෙල්ල මේ සින්දුව අහල තිබිල නෑ.

පහුගිය දවස් දෙක තුනක්ම ඇහැරුනේ එහා බ්ලොක් එකේ එකෙක් උදේට 'දම්සාරී' කියල ගිරිය යටින් කෑගහන සද්දෙට. වැරදිලාවත් ඒකට ඇහැරුනේ නැත්තන් ඊට පස්සෙ අපේ බ්ලොක් එකෙන් ඇහෙන හූවට නම් අනිවා ඇහැරෙනවා. ඉතින් අර කෑගහපු එකාගෙයි, ඔය සින්දුවේ වීඩියෝ එක හදපු එකාගෙයි දෙමව්පියෝ මතක් කරගෙන තමයි ඇඳෙන් බහින්නේ. සින්දුව නම් ඇත්තටම ලස්සනයි, කියල වැඩක් නෑ.

බිඳ දමා මගෙ සිහිනේ

ඇයිද ඔබ හැංගෙන්නේ

මට  දෙන්න මගෙ සිහිනේ

ළඟ ඉන්න පෙර වාගේ

ඔය ටික නම් බොක්කටම වැදුනා. පද වගේම තනුවත් ගොඩක් ලස්සනයි. හැබැයි වීඩියෝ එකෙන් නම් සින්දුව රස විඳින්න බෑ. ඒකෙ සින්දුව කාල තියෙන්නේ. සින්දුව හරියට අහන්න ඕන නම් ඕඩියෝ එක අහන්න ඕන.

අද කියන්න ආපු දේ කියන්න කලින් තව දෙයක් කියන්නම ඕන. ඒ කලින් පෝස්ට් එක ගැන. ඒකෙ 'කෑල්ල' කියන වචනෙ පාවිච්චි කරපු එක හරි නෑ කියල කීප දෙනෙක්ම කියල තිබුන. ඒ වචනෙන් අපහාසයක් වෙනව කියන අදහස තමයි කියල තිබුනේ. මම බොහොම අවධාරණයෙන් කියන්න ඕන කිසිම විදියකින් අපහාස කිරීමකට නෙමෙයි ඒ වචනෙ පාවිච්චි කලේ කියල. ඕක ඉතින් කොල්ලන්ගේ ශබ්ධකොෂේ වචනයක් නේ. පෙම්වතිය කියන වචනෙට සමාන වචනයක් විදියට ඕක පාවිච්චි කරනව එක ඉතින් කවුරුත් වගේ දන්නව නෙ. එහෙම නැතුව කිසිම අපහාසයක් ඒකෙ නෑ මම හිතන විදියට නම්. මග තොටේ ලස්සන කෙල්ලෙක් දැක්කම 'පට්ට කෑල්ල නෙ' කියල නම් කියනවා. ඒක ඉතින් වෙනම කතාවක්.:) චතුරංග පෙරේරා අයියත් කියල තිබුන පුළුවන් නම් ඒ 'කෑල්ල' කියන වචනෙ එඩිට් කරන්න කියල. චතුරංග අයිය ආවට ගියාට මුකුත් කියන කෙනෙක් නෙමෙයි කියල මම දන්නව. ඊට පස්සෙ තමයි මට මේ ගැන ලියන්නම ඕන කියල හිතුනේ. ඒ ගැන ලියන නිසයි මම ඒක එඩිට් කලේ නැත්තේ. මම ආයෙත් කියන්නේ ඒක කිසිම විදියක අපහාසයක් දනවන වචනයක් නෙමෙයි කියල. කරුණාකරල ඒක වැරදියට තේරුම් ගන්න එපා.

ඔන්න දැන් තමයි මාතෘකාවට එන්නේ. මම චානිකා (අවසාන කොටස) දී අන්තිමට කිව්ව ඊට දවස් දෙකකට කලින් අපේ සෙට් එක නාන්න ගිහින් මහිමයයි, ඒ කතාවේ අනිත් ප්‍රධාන නළුවයි (කනය) ගිලිල මැරෙන්න ගියා කියල. ඒ කතාව තමයි මේ කියන්න හදන්නේ. නාන්න නියම තැනක් තියනවා, හැබැයි කිලෝ මීටර් 3ක් විතර තියනවා කියල මහිමය තමයි අපිව එක්කගෙන ගියේ. හොඳ කිලෝ මීටර් තුන, කිලෝ මීටර් 10යි ගානක් තිබුන. ඒක පොඩි දොළක්. ලස්සන මඩ පාට වතුර ටික. අඩි 15ක් විතර වගේ පළල මට හිතෙන විදියට. මහිමය කිව්ව මැද හරියෙ තැනක් තියනවා ටිකක් ගැඹුරුයි කියල. ඌ කලින් ඇවිත් තියනවා. කට්ටිය ඉතින් ගිහිල්ල නාන ඇඳුම් ඇඳගෙන ඉවුරට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා බහින්න බයේ. මටයි මහිමයටයි විතරයි යාන්තමට හරි පීනගන්න පුළුවන්. පීනන්න කියන්නේ ඉතින් වතුරකට වැටුනොත් කොහොමහරි කරලා යාන්තන් ගොඩට ඒගන්න වගේ පුළුවන්. අපි දෙන්න ඉතින් ඉස්සෙල්ල බැහැල බැලුව ගැඹුරු තැන් තියනවද කියල. හෙමින් හෙමින් ඇවිදල බලල ගැඹුරු නැති හරිය බලාගත්ත. ඊට පස්සෙ තමයි කට්ටිය බැහැල නාන්න ගත්තේ.

දැන් ඉතින් ඔහොම ටික වෙලාවක් අපි නනා හිටිය. එතන ඉවුරේ ඉඳල දොළ පැත්තට නැවුන කොට කෑල්ලක් තියනවා. මම ඕකෙ ටික වෙලාවක් වාඩිවෙලා හිටිය. ඒ අතරේ කනය පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ අර ගැඹුරු හරියට ඇවිද ඇවිද එනව. ඌටත් ගැඹුරු කොයි හරියද කියල බලාගන්න ඕන වෙලා. මහිමය වගේ එන්න හැදුව නම් කවුරුහරි පැනල අල්ල ගන්නවා, ඕක පිස්සනේ. ඒත් ඉතින් කනය ගොන් වැඩ කරන්නේ නැති නිසා කවුරුවත් එච්චර ගනන් ගත්තේ නෑ. දැන් මූ හෙමිහිට ඇවිදගෙන මැදට එනව. ඔහොම එනකොට මිනිහ එක පාරටම යට ගියා. දැන් මුගේ ඇස් දෙකෙන් උඩ විතරයි වතුර උඩ තියෙන්නේ. ඒ ටික ඉතින් වතුරෙන් උඩ තිබුන කියල වැඩක් තියන එකක්යැ. දැන් මේකා උඩ එනව යට යනවා, ආයෙත් උඩ එනව ආයෙත් යට යනවා, අපි වටේට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. දැන් ඉතින් කරගන්න දෙයක් හිතාගන්න බැරුව වටේ ඉන්න උන් ටික කටවල් අරගෙන බලාගෙන ඉන්නවා.

ඔහොම ඉන්නකොට ඩයල් එකක් ජබොස්‌ ගාල පැන්න මැදට. හත් දෙයියනේ මහිමය පැනල තියෙන්නේ. කොස් ඇට දෙකක් උස නැති එකා තමයි අරූව බේරගන්න පැනල තියෙන්නේ. අර කලින් කිව්ව වගේ ඌට යන්තං වතුරකට වැටුනොත් ගොඩ එන්න පුළුවන් උනාට, වෙන එකෙක් බේරාගන්නවා තියා හිතන්නවත් බෑ. කොහොම හරි මහිමය පැන්න ගමන් කනය මහිමයව අල්ලගෙන. අල්ල ගත්ත කිව්වට අහුවෙලා තියෙන්නේ මහිමයාගේ බෙල්ලෙන්. දැන් කනය මර විකාරෙන් අරූගේ බෙල්ල මිරිකනවලු. ගිලෙන්න යන එකෙක් බේරගන්න ගිහින් ඌ තමන්ගේ බෙල්ල මිරිකුවම කොහොම සතුටක් දැනෙන්න ඇද්ද? දැන් මට තේරෙනවා මහිමයට වැඩේ ගොඩ දාගන්න බෑ කියල. දෙන්න මැදට වෙලා දඟලනවා විතරයි. ඔය වෙලාවේ තමයි මම ට්‍රැක් එකට ආවෙ. එච්චර වෙලා නිකන් විකාරෙන් වගේ බලාගෙන හිටියේ. ට්‍රැක් එකට ආව කියල ඉතින් මටත් අරූවත් අරගෙන පීනන්න බෑ නෙ. මම ටක් ගාල වතුරට පැනල අරූ ලඟට ගිහින් ඌව අදින්න හැදුව. ඌව අදින්න බෑ ඌ පිස්සුවෙන් වගේ දඟලනවා. ඒ පාර මම තව ටිකක් ලඟට ගිහින් පුළුවන් තරම් හයිය දාල අරූව ගොඩ පැත්තට තල්ලු කළා. ඕනෑම ක්‍රියාවකට ප්‍රතික්‍රියාවක් තියනවලු නෙ. ඌව ගොඩ පැත්තට තල්ලු කරනකොට මම මැදට තල්ලු වුනා. දැන් මට තේරෙනවා මාත් ගිලෙන හරියේ ඉන්නෙ කියල. ඒ පාර දඟලල මම එහා ඉවුර පැත්තට ගියා. ගිහින් හැරිල බලනකොට කනය ආයෙත් මැද ගිලෙන හරියේ ඉන්නෙ. මට මළ ඉතින්. මම අච්චර මහන්සි වෙලා වැඩක් වුනේ නෑ නෙ. 

ඔන්න ඔය වෙලාවේ තමයි අපේ සෙට් එකේ ඉන්න උසම එකා ක්‍රියාත්මක වුනේ. අර අවාසනාවට ලැජ්ජ හිතෙන ඇත්ත කතාවක් එකේ කොල්ල, අන්න ඌ තමයි මේ කියන්නේ. ඌ ගොඩක්ම උස නිසා අපිට වැඩිය ගොඩක් දුරට මැදට යන්න පුළුවන් ඌට. ඌ කනයගේ ළඟටම වගේ ගිහින් කනයව උස්සගෙනම ආව. උස්සගෙන ඇවිත් ගිලෙන්නේ නැති හරියෙන් ගෙනල්ල තිබ්බ. අම්මෝ ඇති යන්තං! හෑහ් කෝ එතකොට දැන් මහිමය. අනිත් එකෙක්ට වත් ඌව මීටර් නෑ. මට මොකක්ද කරුමෙකට ඌව මතක් වුනා. හැරිල බලනකොට මෑන්ස් නෑ, අත් දෙකක් විතරක් පේනවා. ඔන්න ඊට පස්සෙ ඔලුව පොඩ්ඩක් උඩ මතු වෙනවා, ඊට පස්සෙ ආයෙත් අත් දෙක විතරයි. කනයව බේරගන්න පොර වගේ පැන්නට කොස් ඇට දෙකක් වත් උස නැති නිසා මහිමය හොඳටම ගිලෙන්න එතන වතුර තියනවා. ඌට අර කලින් කිව්ව වගේ වතුරකට වැටුනොත් ගොඩට යන්තං පීන ගන්න පුළුවන්. ඒත් කලබල වෙලා නිසා මුකුත් කරගන්න බෑ. අනිත් එක අරූ පැන්න ගමන් මහිමයගේ බෙල්ල මිරිකුවලුනේ. ඉතින් ඌ විකාර වෙන්න ඇති. ඒ පාර මම ආයෙත් මැද හරියට කිට්ටු කරලා මහිමයගේ අත අල්ලගන්න හැදුව. කලබලේ වැඩි කමට දැන් අත අහුවෙන්නෙත් නෑ. කොහොම හරි දඟලල යන්තං අත අල්ල ගත්ත. ඊට පස්සෙ ශේප් එකේ ඉවුර පැත්තට ඇදගෙන ආව. 

කොහොමහරි ඉතින් ඔය විදියට ජීවිත හානි නැතුව වැඩේ ශේප් කරගත්ත. සෑහෙන වෙලාවක් යනකල් මගෙ කකුල් දෙක වෙව්ලන එක නැවතුනේ නෑ. ඔක්කොම ඇතිවෙන්නම බය වුනා එදානම්. විනාඩි දෙකක් විතර යනකල් එකෙක්ට වත් කතා කරගන්න බැරි වුනා. හැබැයි එතන එකෙක් හරි ගිලිලා මරුන නම් ඌට ආයෙත් ජීවිතේට සමාජෙට මූන දෙන්න වෙන්නෙ නෑ. ඇයි දෙයියනේ අර චූටි දොලේ ගිලිලා මැරුණ කියන්නෙ මොන ලජ්ජාවක්ද? එතන බෙහොම පොඩි තැනක විතරයි ගිලෙන්න තරම් ගැඹුර තියෙන්නේ. අර වෙලාවේ කනයට තව අඩි දෙකක් ඉස්සරහට ආව නම් කිසි අවුලක් නෑ. කලබල වුනාම ඉතින් ඕව මතක් වෙන්නේ නෑ නෙ. හැබැයි මහිමය නම් හොඳට ගිලෙන්න වතුර තියනව එතන. තව චුට්ටෙන් කනය බේර ගන්න ගිහින් මහිමයට ෂොට් එක හම්බවෙනව. ඌ ඉතින් ඒ මොනවත් හිතුවෙ නෑ, දඩස් ගාල පැන්න අරූව බේරගන්න.  ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් සිද්ධිය වුනේ. කොහොමහරි තාමත් කනයව බයිට් කරනව 'ගිලෙන්න ගිය එකා' කියල.