බාල කාලෙ මතකය

කාලෙකින්  මේ මොකක් හරි කොටන්න කියල ලේස්ති වුනේ. මේ දවස් වල වැඩ ගොඩ ගැහිල. ෆයිනල් ඉයර් එක පටන් ගත්ත ගමන් නිසා වැඩ වැඩියි. අනිත් එක රිසර්ච් එකක් කරන්නත් ඕන, ඒකත් පටන් ගත්ත විතර නිසා එක එක වැඩ ගොඩයි. අද පොඩි බ්‍රේක් එකක් ලැබුන. හරි හරි වැඩි කතා මොකටද නේද?

ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර උනාට පස්සෙ ගොඩක් අයට හිතෙනවනෙ ආයෙත් ඉස්කෝලෙ යන්න ඇත්තන් කියල. ආයෙත් අතීතයට ගිහින් ඉස්කෝලෙ යන්න චාන්ස් එකක් ලැබුනොත් මොන කාලෙටද අපේ කස්ටිය යන්න කැමති? ගොඩක් කස්ටිය නම් යන්න කැමති වෙන්නෙ O/L කාලෙට මම හිතන්නෙ. A/L කාලෙට යන්න කැමති අයත් ගොඩක් ඇති. ඇයි ඉතින් ඔය ගොඩක් ආදර සම්බන්දතා එහෙම පටන් ගන්නෙ ඔය කාලේ නෙ.:) ඒත් මම නම් එහෙම චාන්ස් එකක් ලැබුනොත් යන්න කැමති 4 වසරට. මට පිස්සු කියල හිතෙනවද දන්නේ නෑ. ඒක තමයි මම ඉස්කෝල ජිවිතේ ගෙවපු ලස්සනම කාලෙ. 6 වසර ඉඳල නම් මෙලෝ රහක් නෑ, පිරිමි පාසලකට නෙ ගියේ.:P. 3 වසරට එනකල් ගියේ ගමේ ඉස්කෝලෙට, 3 ඉඳල 5 වෙනකල් ගියේ ටවුන් එකේ ඉස්කෝලෙකට. ඊට පස්සෙ 6 ඉඳල ගියේ ආයෙත් වෙන ඉස්කෝලෙකට.

4 වසරට ගොඩක් ආස වෙන්න ගොඩක් හේතු තියනවා. ප්‍රධානම හේතුව අපේ 4 වසරේ පන්ති බාර සර්. ඉස්කෝල ජිවිතේ මට වැඩිපුරම ආදරේ කරපු කෙනා තමයි ඒ සර්. මට විතරක් නෙමෙයි, ළමයි හැමෝටම ගොඩක්ම ආදරෙයි. හැබැයි මට ටිකක් වැඩිපුර ආදරෙයි. ඒ සර් ගැහුවෙ බැන්නේ බොහොම කලාතුරකින්. හැමදේම ආදරෙන් තමයි කියල දුන්නෙ. ඒක නිසාම අපි ඒ සර් කියන දේවල් ඒ විදියටම පිලි පැද්ද. ඒ සර් උගන්නන්නත් ගොඩක් දක්ෂයි. ඉතින් අපි දවස පටන් ගන්නෙ ගොඩක්ම සතුටින්. පන්තිය ගෙදර වගේ තමයි. ඒ සර් දවසක් මට විභාගයකදී හොරෙන් උදව් කලත් එක්ක. එච්චරට මම සර්ට හිතට අල්ලල තිබුනේ. ඒක ඉතින් හරි වැඩක් නම් නෙමෙයි තමයි. කොහොමහරි සර් එච්චරටම මට ආදරෙයි. මම ඊට පස්සෙ දෙතුන් පාරක්ම සර්ගේ ගෙදරත් ගිහින් තියනවා. ලඟදි සර්ට අපේ තාත්තව මුණ ගැහිල මට දෙන්න කියල සර්ගෙ අලුත් නම්බර් එකත් දිල තිබුන.

ඒ කාලෙ ඉතින් ඔලුවට කිසිම බරක් පතලක් නැති කාලයක් නෙ. ශිෂ්‍යත්වෙටත් කල් තියනවනේ, ඒක නිසා ඉතින් සෙල්ලමම තමයි. අපිට ජාතික ක්‍රීඩා දෙකක් තිබුන. 'ලොක් ඇන්ඩ් කී' සහ 'බඩවැල් ඇදීම'.:) 'ලොක් ඇන්ඩ් කී' ගැන නම් කට්ටිය දන්නව නම් ඇති නෙ. ඉන්ටවල් එකට ඕකම තමයි ඉතින්. එ ඇරෙන්න ඉඩක් ලැබුන හැම වෙලාවකමත් ඕක කරනව. එක පාරක් අපේ ප්‍රදර්ශනයක් තිබුන. ඒ කාලෙ ඉතින් ප්‍රදර්ශන වලට තියන්නෙ මැටි වලින්, පොල් කටු වලින්, කඩදාසි වලින්  කරපු නිර්මාන, තරු රටා වගේ දේවල් නෙ. ඕවයෙ ඉතින් විස්තර කරන්න දෙයක් තියන එකක්යැ. අපි ඉතින් ඒ දවස් ටිකේම ලොක් ඇන්ඩ් කී තමයි. ඒ දවස් ටිකේ ඇතිවෙන්නම සෙල්ලම් කළා. අනිත් එක ඕක බලන්න දවසකට දහ පහලොස් දෙනෙකුට වැඩිය ආවෙත් නෑ. ලොක් ඇන්ඩ් කී කරනකොට ඉතින් කෙල්ලො තමයි වැඩිපුරම ලොක් වෙන්නෙ. අනේ ඉතින් අපි කී එක දීල කෙල්ලන්ගෙ අතින් ඇදගෙන දුවනව. සෙල්ලමට විතරයි ඉතින් හොන්දද, වෙන මොකක් වත් අදහසකින් නෙමෙයි. ඒ කාලෙ අපෙ හිත් මල් වගේනෙ. දැනුත් එහෙම තමයි ඉතින්. :P එක කෙල්ලෙක් හිටිය, ඒකි ලොක් වුනොත් නම් මම ජිවිතේ පරුදුවට තියල හරි කී එක දෙනවා. :D

අපේ ඉන්ඩෝර් ජාතික ක්‍රීඩාව තමයි බඩවැල් ඇදීම. මට මතක විදියට ඒක නම් අපේම නිෂ්පාදනයක්. කෙල්ලොයි කොල්ලොයි දෙපැත්තට බෙදිල තමයි මේ සෙල්ලම කරන්නෙ. කෙල්ලොයි කොල්ලොයි දෙපැත්තට වෙලා මැදින් ඉරක් ගහල, මූනට මූන බලගෙන පේලි දෙකක් හැදෙනව. ඊට පස්සෙ හැමෝම ඉස්සරහ ඉන්න කෙනාගෙ බඩෙන් අල්ලගන්නව. පේලි දෙකේ ඉස්සරහම ඉන්න කෙල්ලයි කොල්ලයි අත් දෙක අල්ල ගන්නව. ඊට පස්සෙ ඉතින් දෙපැත්තට අදින්න තියෙන්නෙ. හරියට කඹයක් නැතුව කඹ අදිනව වගේ. කොහොම හරි අත ගැලවෙන්නෙ නැති වෙන්න ඉස්සරහ ඉන්න කෙනාගෙ බඩෙන් අල්ලාගෙන ඉන්න ඕන. ඉරෙන් ඉස්සරහට ඇදිල යන අය අවුට්. එක පැත්තක කට්ටිය ඉවර වෙනකල්ම සෙල්ලම යනව. ඒකෙ ලස්සනම වැඩේ තමයි සමහර වෙලාවට එක පැත්තකින් අවුට් වෙන අය අනිත් පැත්තෙ පේලියේ පිටිපස්සට සෙට් වෙන්න ඕන කියල නීතියක් දානව. ඔය කාලෙට කෙල්ලන්ගේ ඇඟපත කොල්ලන්ට වඩා තියනවනේ. (යොවුන් වර්ධක නැග්ම මතක අයට මතක ඇති කෙල්ලන්ගෙ සීග්‍ර වර්ධනය පටන් ගන්නෙ කොල්ලන්ට වඩා කලින් නෙ.) ඒක නිසා හොඳ තරඟයක් තියනවා. ඒත් ඉතින් අන්තිමට හැමදාම කොල්ලො තමයි දිනන්නේ. කෙල්ලන්ගෙ පේලියේ හැමදාම ඉස්සරහ හිටියේ අර 'ලොක් ඇන්ඩ් කී' කරනකොට මම දිවි පරුදුවට තියල බේරගන්න කෙල්ල. කොල්ලන්ගෙ පේලියේ මම තමයි හැමදාම ඉස්සරහ ඉන්නේ.:) දැන් ගොජබිය වගේ හිටියට ඒ කාලෙ පන්තියේ ඩයල් එක.

ඔය විදියට බොහොම සුන්දරව ඒ කාලේ ගෙවිල ගියා. ඇත්තටම ඒ කාලෙ නම ගොඩක්ම ලස්සනයි. හිතට බරක් නෑ, සෙල්ලමම විතරමයි. එහෙම නිදහසක් නම ජිවිතේ ආයෙත් කවදාවත් එන එකක් නෑ. A/L ඉවර වෙලා ඉස්කෝලෙන් අස් වෙනකොට මට දුක හිතුනෙ නෑ. කැම්පස් එකෙන් යන දවසටත් මට දුක හිතෙන එකක් නෑ. ඒත් ඔය ප්‍රයිමරියෙන් එද්දී මට ගොඩක්ම දුක හිතුන. ඇත්තටම මම ආසාවෙන් ඉස්කෝලෙ ගියේ ඒ කාලෙ විතරයි. ඊ‍ට පස්සේ ඉතින් නොයා බැරි කමට තමයි යන්නෙ. දැන් එක උපරිම තත්ත්වයට ඇවිත්. කැම්පස් යන්නෙ නිකන් මරන්න ගෙනියන හරකෙක් වගේ. :D