නමක් නැති තවත් කතාවක්

කැම්පස් පටන ගත්ත නිසා වැඩිය බ්ලොග් පැත්තෙ සැරිසරන්න වෙලාවක් නෑ දැන්. ෆලෝ කරපු බ්ලොග් ටිකවත් ඔක්කොම කියවන්න වුනේ නෑ. අපි දැන් බිසි, ෆයිනල්ස්ල නෙ. :P අද නම් පොඩි ඉඩක් හම්බවුනා පෝස්ට් එකක් කොටල දාන්න. මේ දවස් වල තව කෙටි කතාවකුත් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ලියාගෙන යනව. :) දවස් දෙකක් තිස්සෙ ලියන්න හිතන් හිටපු දෙයක් ගැන ලියන්න යන්නෙ. 

මම කැම්පස් එන්නෙ හිතාගෙන පෙරේද හවස ගෙදරින් බස් එකට නැග්ග. මම නගින කොට පොඩි පිරිමි ළමයෙක් වාඩි වෙලා ඉන්න අයට කොල වගයක් බෙදනව. ඔය දර්ශනය ඉතින් නොදැකපු කෙනෙක් නැතුව ඇති. මට හිතෙන විදියට අවුරුදු 8ක් 9ක් විතර පොඩි එකෙක්. මම හිටගෙන හිටපු නිසා මට කොළයක් නම් ලැබුනේ නෑ. ඒත් මට ඇහෙනව මිනිස්සු කතා වෙනව, ඉස්කෝලෙ යන්න සල්ලි නෑ ආධරයක් කරන්න කියල තමයි තිබිල තියෙන්නෙ. ඒකෙ තිබුන ගම අනුරාධපුරේ පැත්තෙ තියන එකක්ලු. (මම ඉන්නෙ ඊට ගොඩාක් පල්ලෙහා.) 

දැන් මිනිස්සු කතා වෙනව මේ පොඩි එකා "තනියම කොහොමද අනුරධපුරේ ඉඳන් ආවෙ?", "ඇයි මෙච්චර දුරක් ආවෙ?" මම හිටගෙන හිටපු තැන ශීට් එකේ හිටපු ගෑණු කෙනයි, පිටිපස්සෙ ශීට් එකේ හිටපු පිරිමි දෙන්නකුයි මේ පොඩි එකාගෙන් විස්තර ඇහුව. මම හොඳට බලාගෙන හිටියෙ ඒ දිහා. ඒ පොඩි එකා ප්‍රශ්න වලට හරියට උත්තර දුන්නෙ නෑ. ප්‍රශ්න මග අරින්න ගොඩක් උත්සහ කලා. අන්තිමට කිව්ව පුන්චි අම්ම එක්ක මෙහෙ ආවෙ කියල. අනිත් එකකට වත් උත්තරයක් ලැබුනෙ නෑ. හැබැයි එතන හිටපු හැම කෙනාටම එක දෙයක් තේරුනා, ඒ පොඩි එකා කිව්වෙ බොරු. හැබැයි එහෙමයි කියල මිනිස්සු සල්ලි නොදී හිටියෙ නම් නෑ. සැලකිය යුතු ලොකු ගානක් එකතු වුනා. මිනිස්සු ආයෙත් ඒ ගැන අහන්න ගියෙත් නෑ. 

දැන් ඒ පොඩි එකා කිව්වෙ බොරුවක් නම් මේකට කවුද වැරදි කාරයා. ඒ පොඩි එකාද? නෑ. මේ දුවල පැනල සෙල්ලම් කරන වයසෙ බොරු කියල බස් වල සල්ලි එකතු කරන්න පොඩි එකෙක්ට හිතේවිද? අනිවාර්යෙන්ම කවුරුහරි ඒ පොඩි එකාව ඕකට පොලඹවල නේද? එහෙනම් කවුද මේ දරුවො මෙහෙම එවන්නෙ? ඒ දරුවන්ගෙ අම්මල තාත්තලම නේද? ඊලඟ ප්‍රශ්නෙ ඒක හරිද කියන එක. මන්ද මම නම් ඔහොම දරුවො ලව්ව හම්බකරගෙන කන එකට සම්පූර්නයෙන්ම විරුද්ධයි. අනිත් දරුවො සෙල්ලම් කරනකොට ඒ ළමයි බස් ගානෙ ගිහින් හම්බ කරනව. ඒ ළමයින්ට ළමා කාලයක් කියල දෙයක් ඇත්තෙම නෑ. මොන ප්‍රශ්නෙ තිබුනත් අම්මල තාත්තල දැනගන්න ඕන තමන්ගෙ දරුවන්ට කන්න අඳින්න දෙන්න. එහෙම නැත්තන් ළමයි නොහදා ඉන්න ඕන. ඔහොම ළමයින්ව යවල සල්ලි හම්බ කරන එක ලේසියි නෙ. පොඩි එකෙක් ආවම කවුරු උනත් කීයක් හරි දෙනව. ඒක නිසා තමයි ලේසියට ඔහොම කරනව ඇත්තෙ. ඒක මහ පව්කාර වැඩක් කියලයි මටනම් හිතෙන්නෙ. ළමයි හැදුව නම්, ළමයින්ට කියල හම්බ කරන් කන්නෙ නැතුව මොන දහ දුකක් විඳල හරි උන්ට කන්න දෙන්න අම්මල තාත්තල දැනගන්න ඕන. අනිත් එක මෙතනදි පොඩි කාලෙම දරුව ඉගෙන ගන්නෙ බොරු කියල සල්ලි හොයන්න. එතකොට කවද හරි ඒ පොඩි එකා ලොකු වුන දවසක හොරෙක් මංකොල්ල කාරයෙක් වෙන එක උනත් මහ දෙයක් නෙමෙයි.

ඒත් ඒ දෙමව්පියන්ට සධාරණ හේතුවක් තියෙන්නත් පුලුවන්. වෙන කරන්නම දෙයක් නැති කමට තමන්ගෙ දරුවව මෙහෙම එවනව වෙන්නත් පුලුවන්. අපි බලන්නෙ පිටින් ඉඳල නෙ. ඒක නිසා අපිට ඇත්ත කතාව නොපෙනෙන්නත් පුලුවන්. ඒත් මම නම් කියන්නෙ මොනම හේතුවක් උඩ උනත් එහෙම ළමයි යවන එක හිතට එකඟව අනුමත කරන්න නම් බෑ. අර පොඩි එකා බස් එකේ එහා මෙහා ගියෙත් හරි අමාරුවෙන්. එච්චරටම පොඩි දරුවෙක්. එක අතක සල්ලි, අනිත් අතේ අර කොළ ටික, ඒ දර්ශනේ දැක්කම ඉතින් සංසාරෙ එපා වෙනව. මෙච්චර පොඩි කාලෙම ජීවත් වෙන්න ඔහොම දුක් විඳින්න වෙනව කියන්නෙ ඉතින් මොන තරම් අවාසනාවක්ද? කියන්නෙ බොරුවක් කියල දැන දැනත් හැමෝම වගේ සල්ලි දෙන්න ඇත්තෙ ඒකයි.  ඕක ඉතින් විසඳුමක් නැති තවත් එක ප්‍රශ්නයක්. 

අතපය හතර හොඳට තියන මිනිස්සු පවා ඔහොම එනව නෙ. එහෙම දෙන කොළ වල විවිධාකාර කතා තියෙන්නෙ. ඇත්තම කියන මිනිස්සු ඕන තරම් ඇති, ඒත් මට නම් හිතෙන්නෙ ගොඩක් අය කියන්නෙ බොරු. අපි කොහොමද ඉතින් ඇත්ත කියන අයයි බොරු කියන අයයි අඳුන ගන්නෙ? මම නම් දැන් මුකුත් හිතන්නෙ නෑ, කාටත් අතේ තියන විදියට කීයක් හරි දෙනව. බොරුවක් වුනත් වෙන මහන්සියට හරි හරි කීයක් හරි දෙන්න වටිනව කියල මම හිතන්නෙ. අපි යහපත් චේතනාවෙන් දුන්නොත්, ගන්න කෙනා ඇත්තක් කලත් බොරුවක් කලත් අපිට වත් පින් සිද්ද වෙනවනෙ. ගොඩක් මිනිස්සු කවුරු ආවත් තියන විදියට කීයක් හරි දෙනව. අපේ මිනිස්සුන්ගෙ තාමත් මනුස්සකම කියන දේ ගොඩක් තියනව හිතෙනව ඒ වෙලාවට. බොහොම ජැන්ඩියට ඇඳල යන සමහර ලොකු නෝන මහත්තුරු නම් ඉන්නව ඒ වගේ මනුස්සයෙකුට සත පනහක් වත් දෙන්නෙ නැති. ඒව ගැන කතා කරන්න ගියොත් වෙනම පෝස්ට් එකක් දාන්න වෙනව. 

..................................................................................................................................................................
ප.ලි. ටොපික් එක නම් පොඩි කොපියක්. මට මේකට ටොපික් එකක් මතක් වුනේම නෑ. ඒක නිසා ඒක දැම්ම.